Άλλη
μία ακαδημαϊκή χρονιά πλησιάζει πλέον προς την ολοκλήρωσή της, και πάντοτε η
έλευση των φοιτητικών εκλογών, που φέτος θα πραγματοποιηθούν στις 7 Μαΐου,
δίνει μία ευκαιρία αποτίμησης της χρονιάς αυτής. Η αποτίμηση αυτή είναι μάλλον
αναγκαία: Οι φοιτητικές εκλογές σήμερα
περισσότερο παρά ποτέ καλούνται να μην είναι ένα πανηγυράκι των καθεστωτικών
παρατάξεων, όπου μπορεί να προσμετρώνται οι κοινωνικές επαφές των μελών
τους, η επιτυχία των πάρτι τους, η ευστοχία των σος και των σημειώσεων που
διανέμουν, αλλά ποτέ το πολιτικό σχέδιο που κάθε πολιτική δύναμη εκφράζει.
Αντίθετα, οι φετινές εκλογές χρειάζεται
να είναι πανελλαδικά και σε όλα τα επίπεδα μία διαδικασία πολιτική, όπου η
φοιτητιώσα νεολαία θα δώσει απαντήσεις ενώ το παρόν και το μέλλον της
υποβαθμίζονται κάθε μέρα από την κυρίαρχη πολιτική. Η ίδια η αμείλικτη
πραγματικότητα δυστυχώς είναι η πιο τρανή απόδειξη των παραπάνω...
Ας μην ξεχνάμε,
ότι η φετινή χρονιά βάσει των "εμπεριστατωμένων προβλέψεων" του
"Μνημονίου 1" (που αρχικά βέβαια λεγόταν απλά "μνημόνιο"
και υποτίθεται ότι θα ήταν το μοναδικό πακέτο μέτρων...) θα ήταν η πρώτη χρονιά
"εξόδου και επανόδου" από την κρίση! Η πραγματικότητα όμως δεν ήταν
άλλη από την προσπάθεια κυβέρνησης και τρόικας να ρίξουν ακόμα μεγαλύτερα
κομμάτια του λαού στην εξαθλίωση στο όνομα της εξόδου (τραπεζών και κεφαλαίου
προφανώς...) από την κρίση, της αποπληρωμής του χρέους και της αποφυγής της
"καταστροφής" της εξόδου από το ευρώ. Η ουσιαστική κατάργηση των
συλλογικών συμβάσεων, το περαιτέρω χτύπημα των κοινωνικών παροχών, η ληστρική
φοροεπιδρομή στα χαμηλότερα στρώματα, η προετοιμασία για περαιτέρω απολύσεις
και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι πλευρές μόνο μιας πολιτικής που
έρχεται να μας διαγράψει ως γενιά...
Την ίδια στιγμή, οι αγώνες της προηγούμενης
χρονιάς, τόσο από το δικό μας Σύλλογο, όσο και από το υπόλοιπο φοιτητικό κίνημα
είχαν αφήσει "ανοιχτούς λογαριασμούς" για το υπουργείο παιδείας. Η πρόθεση της
κυβέρνησης για την πλήρη κατάργηση κάθε έννοιας δημόσιου, δωρεάν και
δημοκρατικού πανεπιστημίου και για την προετοιμασία των φθηνών, πειθαρχημένων,
εξατομικευμένων, ευέλικτων και συνάμα καταρτισμένων αποφοίτων είχε γίνει σαφής
από τον Αύγουστο του 2011, με την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου.
Ένα
νόμο, τον οποίο οι μαζικοί αγώνες κατέστησαν όμως ανεφάρμοστο, καθώς τις
καταλήψεις και τις πορείες των Σεπτέμβρη-Οκτώβρη 2011 δεν ακολούθησε το άμεσο
προχώρημα των μέτρων, όπως η ηγεσία του υπουργείου απειλούσε. Ήταν λοιπόν
απαραίτητο για τα κυβερνητικά επιτελεία να υλοποιηθούν εκείνες οι τομές, ώστε
να προωθηθεί το σύνολο της εκπαιδευτικής (αντι)μεταρρύθμισης σε κάθε σχολή και
τμήμα...
Συμβούλια Ιδρύματος: Κρίσιμη πλευρά του
νόμου Διαμαντοπούλου αποτελεί η προσπάθεια συγκρότησης ενός αυταρχικού πανεπιστημίου, πλήρως
ευθυγραμμισμένου ανά πάσα στιγμή με τις απαιτήσεις κυβέρνησης και αγορών και
συνάμα περιχαρακωμένου απέναντι στα αιτήματα φοιτητών και εργαζομένων στον
χώρο της εκπαίδευσης. Το ρόλο αυτό έρχονται να επιτελέσουν οι νέες διοικήσεις
ΑΕΙ & ΤΕΙ, τα Συμβούλια Ιδρύματος.
Εσωτερικοί Κανονισμοί – Οργανισμοί: Με τη συγκρότηση
νέων εσωτερικών κανονισμών για τα ιδρύματα πανελλαδικά αλλά και του αντίστοιχου
οργανισμού που θα επιβλέπει την όλη διαδικασία, ανοίγει επί της ουσίας
ορθάνοιχτο το παράθυρο για την επιβολή
του συνόλου των πτυχών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, μιας και ο νέος
πρότυπος κανονισμός περιλαμβάνει αυτούσιο το μεγαλύτερο μέρος των νόμων
Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου και πολλά παραπάνω. Η απονομιμοποίηση της διαδικασίας αυτής από τους φοιτητές φάνηκε και
στην κινητοποίηση των Φοιτητικών Συλλόγων, με συμμετοχή και του ΣΦΙΑΠΘ στην
Σύνοδο των Πρυτάνεων στη Θεσσαλονίκη στα τέλη Δεκέμβρη.
Συγγράμματα & φοιτητικές παροχές: Η τεράστια περικοπή
της χρηματοδότησης για τα ΑΕΙ την τελευταία τριετία δείχνει τι σημαίνουν τα
“μεγάλα λόγια” της κυβέρνησης για την “προάσπιση της δημόσιας και δωρεάν
εκπαίδευσης”. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό παράλληλα με την απόσυρση του
κράτους από τη νομική υποχρέωση κάλυψης του κόστους σπουδών των φοιτητών και
την εισαγωγή “κεντρικού ελέγχου” της παροχής συγγραμμάτων με τον “Εύδοξο”,
οδήγησε στη στοχοποίηση του δικαιώματός μας στη δωρεάν παροχή συγγραμμάτων και
στηθοσκοπίων. Το ζήτημα παραμένει ανοιχτό: το κόψιμο ορισμένων απαραίτητων
συγγραμμάτων, η εξαίρεση των συμφοιτητών μας από κατατακτήριες από τη διανομή
συγγραμμάτων, οι έλεγχοι για τη σίτιση στη λέσχη, οι τελευταίες εξελίξεις με
τις Εστίες του ΑΠΘ, δείχνουν ότι η μάχη για την υπεράσπιση του δικαιώματός μας
στη δωρεάν εκπαίδευση θα κριθεί στο άμεσο μέλλον!
Διαγραφές: Οι
180.000 προαναγγελθείσες διαγραφές φοιτητών έρχονται να υπογραμμίσουν τη θέση
του κυβερνητικού μπλοκ σε σχέση με τα δικαιώματα φοιτητών και εργαζομένων
(ορίζεται το όριο ν+2, ενώ ορίζεται όριο εξετάσεων οι 6 ανά μάθημα μετά από τις
οποίες ο φοιτητής θα διαγράφεται). Διαμορφώνουν στα μικρότερα έτη τον
ανταγωνιστικό και πειθαρχημένο-τρομοκρατημένο φοιτητή του σήμερα, που θα
εναρμονιστεί με τις βλέψεις για τον εργαζόμενο ή άνεργο του αύριο, χωρίς καμία
συλλογική κατοχύρωση και προοπτική, έρμαιο στις επιταγές του εργοδότη και της
αγοράς. Οι γελοίες και αβάσιμες προφάσεις ότι οι υπο διαγραφή επιβαρύνουν
οικονομικά (τη στιγμή που δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα στο πανεπιστήμιο),
φαίνεται πως δεν πείθουν ούτε καν τους ίδιους τους καθηγητές: για παράδειγμα, ήδη
με κινητοποίηση του ΣΦ Ιατρικής Αθηνών η Γενική Συνέλευση Καθηγητών του εκεί
τμήματος έβγαλε απόφαση κατά των διαγραφών.
Κλείσιμο/συγχωνεύσεις νοσοκομείων: Η μνημονιακή
πολιτική δε χτυπά σήμερα μόνο ένα κλάδο ή ένα χώρο, αλλά τα δικαιώματα του
συνόλου του ελληνικού λαού, και δυστυχώς ο χώρος της περίθαλψης δε θα μπορούσε
να αποτελέσει εξαίρεση. Την τελευταία χρονιά η επίθεση στο ΕΣΥ πήρε τον
χαρακτήρα της ολοένα και αυξανόμενης υποχρηματοδότησης των νοσοκομείων, με
αποτέλεσμα απλήρωτες εφημερίες για γιατρούς και εργαζομένους και ελλείψεις σε
φάρμακα και αναλώσιμα. Την ίδια στιγμή, ο “εξορθολογισμός” ΕΕ και ΔΝΤ
μεταφράζεται στον σχεδιασμό του υπ.Υγείας για συγχώνευση κλινικών, στην πράξη
σε κλείσιμο μίας σειράς κλινικών και -όχι και τόσο περιφερειακών...-
νοσοκομείων! Ήδη είναι φανερό ότι αυτή η
κίνηση θα οδηγήσει -μεταξύ άλλων- στην εκτόξευση των αναμονών για την είσοδο
στην ειδικότητα, όταν άλλωστε παράλληλα μεθοδεύεται η “συγχώνευση” λιστών
αναμονής στα αντίστοιχα νοσοκομεία για την είσοδο σε μικρότερο συνολικό αριθμό
θέσεων... Στο ίδιο μήκος κύματος
κινούνται και οι βλέψεις του Υπουργείου Υγείας για την εισαγωγή εξετάσεων για
τη λήψη άδειας ασκήσεως επαγγέλματος (ένα ακόμα εμπόδιο για την εργασιακή μας
προοπτική) και για την καθιέρωση υποχρεωτικού αγροτικού, που πιο πολύ μας
παραπέμπει σε μια λύση «μπαλώματος» των κενών στην Πρωτοβάθμια Περίθαλψη από το
πιο ελαστικό κομμάτι των Υγειονομικών, εκείνο των ειδικευόμενων. Είναι σαφές,
ότι και το επόμενο χρονικό διάστημα ο Σύλλογος μας καλείται με τον πιο σαφή
τρόπο να αποτελέσει πρωταγωνιστικό κομμάτι ενός πανυγειονομικού και παλλαικού
μετώπου, για την υπεράσπιση της δημόσιας περίθαλψης και της εργασιακής μας
προοπτικής!
Τι κάνουν
όμως για όλα αυτά οι παρατάξεις, που για άλλη μία φορά ζητούν την ψήφο σου;
ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: Το φοιτητικό παράρτημα κυβέρνησης και
τρόικα...
Η ΔΑΠ
από την άλλη φέτος ανοιχτά έχει επιλέξει να τοποθετείται ως η φοιτητική
παράταξη της ΝΔ σε κάθε ευκαιρία. Οι αποδείξεις ότι πρόκειται για εγκάθετους
της κυβέρνησης παραπάνω από αρκετές: θέσεις της παράταξης αποτελούν η ίδρυση
ιδιωτικών πανεπιστημίων, η κατάργηση του ασύλου και η συγκρότηση σώματος
πανεπιστημιακής αστυνομίας, ο "διάλογος" με το υπουργείο για τη συγκρότηση
των σχολών στη βάση του σχεδίου Αθηνά, η εισαγωγή ηλεκτρονικών συγγραμμάτων και
ο δανεισμός βιβλίων από τη βιβλιοθήκη ως "οριστική λύση" του
ζητήματος των συγγραμμάτων, η εισαγωγή προόδων και υποχρεωτικής εργασίας για τη
λήψη του πτυχίου!!! Όταν λοιπόν το ίδιο το παρόν και το μέλλον μας χτυπιούνται
με τον πιο χυδαίο τρόπο από το μνημονιακό μέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, η ΔΑΠ καλεί
τους φοιτητές (ας μας πουν με ποιο αντάλλαγμα!) να συμπράξουν με την πολιτική
εκείνη που επιχειρεί να τους στείλει κάπου μεταξύ ανεργίας, υποβαθμισμένης
εργασίας και μετανάστευσης! Παραπάνω σχόλια είναι μάλλον περιττά...
ΠΑΣΠ: Τα (μνημονιακά) κουρέλια τραγουδάνε ακόμα;
Η
παρουσία των εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ στη σχολή ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι της
χρονιάς μηδενική, και η εμφάνισή τους πολύ περισσότερο συνδυαζόταν με σύμπραξη
με τους εταίρους του "κυβερνητικού συνασπισμού" παρά με οτιδήποτε
άλλο...
ΠΚΣ:
Η
επιλογή της ΠΚΣ να επιδιώκει το διαχωρισμό των αγωνιζόμενων φοιτητών ανάμεσα
στους "δικούς της" και τους "άλλους", ακόμα και όταν τα
αιτήματα των "άλλων" δε διαφέρουν, στρώνει δυστυχώς το έδαφος για την
ήττα όλων μας. Η άρνηση για οποιαδήποτε συμπόρευση στις γενικές συνελεύσεις, η
απουσία από τις κινητοποιήσεις του συλλόγου ώστε το ΜΑΣ να είναι πάντα
"κάπου αλλού", η προβολή σε κάθε περίπτωση μόνο της "ενίσχυσης
του ΚΚΕ ως προϋπόθεση για κάθε νίκη" (που μάλλον θα έρθει στη Δευτέρα
Παρουσία) αποδεικνύουν του λόγου το αληθές...
ΑΡ.ΕΝ.:
Η
κριτική εδώ είναι μάλλον δύσκολη, ακριβώς επειδή προϋποθέτει ένα συγκεκριμένο
πολιτικό σχέδιο που θα κριθεί. Και αυτό δυστυχώς απουσιάζει: η έλλειψη
οποιασδήποτε κινηματικής πρωτοβουλίας και σταθερής πολιτικής παρουσίας εντός
του Συλλόγου από την ΑΡ.ΕΝ. δεν μπορούν να αντισταθμιστούν από ένα γενικό
κάλεσμα για κοινή δράση της Αριστεράς. Άλλωστε, η στήριξη κάποιου
κοινοβουλευτικού κόμματος της αριστεράς και η απλή αναμονή των επόμενων εκλογών
για μία άλλη κυβέρνηση που θα "αναδιαπραγματευθεί" το μνημόνιο και
(υποτίθεται...) ξαφνικά θα μας λύσει τα χέρια(;) δεν χρειάζονται την ύπαρξη
παράταξης στη σχολή για να υλοποιηθούν...
Για εμάς βέβαια, η ανάδειξη του πραγματικού
χαρακτήρα ή έστω των ανεπαρκειών των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων εντός του
Συλλόγου λίγα έχει να προσφέρει, αν δεν αποτελέσει το έδαφος, ώστε να δώσουμε
με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τον αγώνα της υπεράσπισης της φοιτητικής μας
καθημερινότητας, της εργασιακής μας προοπτικής και της υπεράσπισης της δημόσιας
δωρεάν εκπαίδευσης και περίθαλψης.
Αυτό
τον αγώνα τον δίνουμε καθημερινά, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε και στο
μέλλον. Η μνημονιακή πολιτική δυστυχώς δεν αφήνει καμία μερίδα του ελληνικού
λαού στο απυρόβλητο. Αυτόν τον αγώνα τον δίνουμε μέσα από τους κόλπους της ΙΑΣΥ
- ΕΑΑΚ, ως αριστερού ριζοσπαστικού σχήματος, ανεξάρτητου από κυβέρνηση,
καθεστωτικά κόμματα, καθηγητικό κατεστημένο και την κυρίαρχη ιδεολογία. Και τον
δίνουμε, γιατί γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γιατί κανείς δεν μας
έχει εγγυηθεί τη λήψη του πτυχίου μας. Γιατί δεν μας περιμένει μία έτοιμη θέση
εργασίας, ούτε κάποιος θώκος σε κάποιο κοινοβουλευτικό κόμμα. Γιατί δε
σκοπεύουμε να γίνουμε επιστημονικοί μετανάστες, αλλά να εργαστούμε με αξιοπρέπεια
στη χώρα μας. Γιατί δεν θα ψηφίσουμε /διαπλακούμε με κανένα μεγαλοκαθηγητή και
δεν θα πατήσουμε επί πτωμάτων των συμφοιτητών μας.
• Eίναι
λοιπόν ένας αγώνας, που αφορά σε τελική
ανάλυση τον κάθε φοιτητή. Είναι ο αγώνας για την πλήρη απόσυρση του νόμου
Διαμαντοπούλου και του σχεδίου “Αθηνά”, για το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν
εκπαίδευση, για σπουδές και πτυχία με αξία, για ανθρώπινους και αξιοπρεπείς
όρους εκπαίδευσης, για ένα πανεπιστήμιο όπου οι επιταγές κυβέρνησης και
μεγαλοκαθηγητών δεν θα είναι το Α και το Ω, αλλά οι συλλογικοί μας αγώνες θα
έχουν τον τελευταίο λόγο.
• Είναι
όμως και ένας αγώνας, που αφορά κάθε
μελλοντικό εργαζόμενο στο χώρο της περίθαλψης (αλλά και γενικότερα). Είναι
ο αγώνας για να μην κλείσει κανένα νοσοκομείο και να μη χαθεί καμία θέση στο
ΕΣΥ, για το άνοιγμα νέων θέσεων και την αποσυμφόρηση της λίστας αναμονής, για
την επαναφορά της συλλογικής σύμβασης με αξιοπρεπείς μισθούς και ωράρια, για
τις επαρκείς φαρμακευτικές παροχές στα νοσοκομεία, για το δικαίωμα του λαού σε
δωρεάν και υψηλής ποιότητας περίθαλψη.
• Την
ίδια στιγμή, τέλος, είναι ένας αγώνας, που
αφορά κάθε νεολαίο. Είναι ο αγώνας ενάντια στην ανεργία, την ελαστική
εργασία και την εξώθηση στη μετανάστευση, τη διάλυση των κοινωνικών παροχών, το
ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, τα Μνημόνια και
το σύνολο των ληστρικών δανειακών συμβάσεων, τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του
ΔΝΤ.
Τον αγώνα όμως αυτό δεν μπορούμε να τον
κερδίσουμε μόνοι. Μόνο ένα ενιαίο, μαζικό φοιτητικό κίνημα ως αγωνιζόμενο
κομμάτι της νεολαίας και του λαού μπορεί να είναι νικηφόρο. Φοιτητικό Κίνημα
που έχει σαν προϋπόθεση δυνατούς και δημοκρατικούς Φοιτητικούς Συλλόγους, με
μαζικές και πολιτικές διαδικασίες, και την πάλη για την συνολική αγωνιστική
ανασυγκρότησή τους.
Αναγνωρίζοντας λοιπόν την αναγκαιότητα να
υπερβεί το φοιτητικό κίνημα τον αντικειμενικό πολυκατακερματισμό σε επιμέρους
Φοιτητικούς Συλλόγους και να δώσει τους αναγκαίους αγώνες ενιαία και με τη
μέγιστη δημοκρατικότητα υποστηρίζουμε ότι η απάντηση βρίσκεται στην
ανασυγκρότηση της ΕΦΕΕ. Ανασυγκρότηση που θα πρέπει να πραγματοποιηθεί, όχι στη
λογική των «αποφάσεων σε κλειστά
γραφεία» που προωθούν η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, αλλά της ουσιαστικής και δημοκρατικής
αντιπαράθεσης πολιτικών πλαισίων. Να αποτελέσει ένα όργανο που θα αποτυπώνει
την πραγματικότητα του φοιτητικού σώματος και των διακριτών πολιτικών σχεδίων
κάθε πολιτικής αντίληψης. Μια δομή που θα εγγυάται τη δημοκρατικότητα και την
ενιαιότητα των πανελλαδικών διαδικασιών των Φοιτητικών Συλλόγων, όπως ακριβώς
είναι και οι φοιτητικές εκλογές. Κι ας αναλάβουν επιτέλους οι κυβερνητικές
παρατάξεις το πολιτικό κόστος της χυδαίας πολιτικής τους.
Σε αυτή τη βάση καλούμε τους συναγωνιστές και
τις συναγωνίστριες, τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που αναζητούν και
αναμετρώνται με τα παραπάνω ερωτήματα και κατευθύνσεις να πλαισιώσουν το
ανοιχτό αγωνιστικό ψηφοδέλτιο της ΙΑΣΥ – ΕΑΑΚ και να στηρίξουν το σχήμα στις
Φοιτητικές Εκλογές 7 Μάη.
ΣΤΙΣ 7 ΜΑΪΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ - ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ
ΙΑΣΥ – ΕΑΑΚ
